Ik geef mijn kamer een grote schoonmaak, en vind bij
toeval een papieren tas achter een kastje. Gevuld met herinneringen in de vorm
van brieven, foto’s en kleine berichtjes.
Ik spit de tas door en mijn geheugen krijgt een royale
opfrisbeurt. Dagen waar te lang niet meer aan gedacht zijn, momenten die in
vergetelheid raakten en personen waar ik al eeuwen niet mee gepraat heb.
Er zitten zeker honderd herinneringen in opgeslagen.
De tas is hen helemaal niet waardig, het is een
gekreukte, verkleurde, oude tas. Zak is eigenlijk een betere omschrijving.
Ik plof op mijn bed en geef mezelf de tijd om alles goed
te bekijken. Herinneringen komen en gaan en vullen mijn hoofd op die manier met
dynamiek. Gesprekken die allang gevoerd zijn worden herhaald en gesprekken die
waarschijnlijk nooit meer plaats gaan vinden gerepeteerd.
Terwijl ik zo één voor één momenten uit mijn verleden
bekijk, vraag ik me af waar deze herinneringen zich al die tijd schuil gehouden
hebben.
Ik merk dat ik de momenten die voor mij kostbaar zijn nu
gemakkelijk voor de geest weet te halen, terwijl ik er al zeker een jaar geen
gedachten meer op los gelaten heb.
Bladerend door de brieven en foto’s realiseer ik me dat
het voor mij meer is dan een beeld op fotopapier of een geschreven woord in een
brief. Aan beide hangen herinneringen vast, waardoor ze veel meer waard worden
dan het gene wat ik daadwerkelijk in handen heb.
Een foto gaat verder dan alleen het moment waarop het
genomen is en de mensen die erop staan, denk aan degene die de foto gemaakt heeft
en de dag rondom dit ene moment.
Een brief geeft vaak meer informatie weer dan de
geschreven woorden zelf, het vertelt tussen de regels door wat de relatie
tussen schrijver en lezer is.
Hoewel ik eigenlijk stof van mijn boekenplanken af zou
moeten vegen, blaas ik het van herinneringen af die ik al een hele tijd terug
verloren ben in mijn, met veel te veel gedachten gevulde, geheugen.
Ik glimlach bij het lezen van deze vergeten woorden en
het zien van deze in het verleden gebeurde momenten. Ik geniet.
Het is iets wonderlijks om momenten te herontdekken, ze
opnieuw te beleven en zo keer op keer verrast te worden door je eigen verleden.
Het einde van de tas begint zichtbaar te worden, maar dat doet me niets. Het
zijn niet alleen de tastbare herinneringen die ik in deze tas gevonden heb die
me opfleurde, het is ook het moment zelf. Dat straks misschien ook als
herinnering in de vergetelheid terecht komt.
Ik denk aan een prachtige quote van Sigmund Freud: “Where
do thoughts go, when they are forgotten?”.
Ik probeer een juist antwoord te verzinnen op de vraag die al vele jaren
geleden gesteld is, maar stuit niet op een passend respons.
Waar deze herinneringen zich al die tijd schuil gehouden
hebben is voor mij een raadsel, al weet ik het antwoord eigenlijk wel. Ze zaten
al die tijd in een verschrikkelijke tas, die de pracht momenten niet waardig
was. Ik kijk op de klok, terwijl ik in het verleden liep rond te struinen, is
de toekomst sneller gekomen dan ik dacht, het is bijna etenstijd. Net nadat ik
me dit realiseer word ik geroepen, het eten is inderdaad klaar. Ik kijk mijn
kamer rond, echt gepoetst is er niet, al is mijn geheugen aardig opgefrist.
Voorzichtig stop ik de herinneringen in een mooi beschilderd kistje. Als mijn
hoofd ze niet eerbiedig genoeg kan bewaren door ze te onthouden, is het minste
wat ik kan doen ze een waardig thuis geven binnen mijn kamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten